Cs 1.6

Spinning – metoda sportowego poÂłowu ryb na wĂŞdkĂŞ przy uÂżyciu wĂŞdki, koÂłowrotka i sztucznej przynĂŞty polegajÂąca na naprzemiennym zarzucaniu jej i ÂściÂąganiu za pomocÂą koÂłowrotka. WĂŞdkarz wykonuje takÂże wabiÂące ruchy wĂŞdziskiem tak, aby ruch przynĂŞty jak najbardziej przypominaÂł ruch chorej, przestraszonej rybki. Metoda spinningowa sÂłuÂży przede wszystkim do poÂłowu ryb drapieÂżnych (sandaczy,szczupakĂłw,okonii, sumĂłw itd.) Ostatnio jednak niektĂłrzy wĂŞdkarze wyspecjalizowali siĂŞ w Âłowieniu na spinning ryb, ktĂłre zazwyczaj odÂżywiajÂą siĂŞ pokarmem roÂślinnym i bezkrĂŞgowcami (biaÂłorybu) np. wzdrĂŞg.


SprzĂŞt spinningowy

Podstawowym elementem sprzĂŞtu jest wĂŞdka. WĂŞdka spinningowa najczĂŞÂściej skÂłada siĂŞ ze stosunkowo krĂłtkiego wĂŞdziska (od okoÂło 1,50 do okoÂło 3.3 metra). Do wĂŞdziska przymocowany jest koÂłowrotek, zazwyczaj o staÂłej szpuli, rzadziej jest to multiplikator. Na koÂłowrotek zaÂś nawiniĂŞta jest ÂżyÂłka o gruboÂści zaleÂżnej od gatunku ryb, jakie ma siĂŞ zamiar ÂłowiĂŚ, rodzaju przynĂŞty, sposobu Âłowienia, wody. Ostatnio wielu zwolennikĂłw zyskaÂła tzw. plecionka. Plecionka posiada zalety, ktĂłre sÂą nieosiÂągalne dla zwykÂłej ÂżyÂłki wĂŞdkarskiej. Jest ona sztywniejsza i mniej rozciÂągliwa od zwykÂłej ÂżyÂłki, przez co lepiej przekazuje wĂŞdkarzowi informacje o stanie przynĂŞty. Ma takÂże mniejszÂą ÂśrednicĂŞ w porĂłwnaniu ze zwykÂłymi nylonowymi ÂżyÂłkami, przez co jest mniej widoczna dla ryb i ma mniejszy wpÂływ na pracĂŞ przynĂŞty. Jako przynĂŞty uÂżywa siĂŞ najczĂŞÂściej przynĂŞty sztucznej w postaci gum – twisterĂłw, ripperĂłw, blach (bÂłystek) – wahad³ówki, obrotĂłwki, woblerĂłw. ÂŁowienie na przynĂŞty naturalne w postaci martwych rybek, Âżab, uzbrojonych w wszelkiego rodzaju systemiki wychodzi z mody i na wielu wodach jest zakazane. CzêœÌ wĂŞdkarzy do koĂącowego odcinka ÂżyÂłki przywiÂązuje tzw. stalkĂŞ bÂądÂź wolframowy przypon. O ile przy Âłowieniu szczupakĂłw bÂądÂź w wodach obfitujÂących w te ryby jest to uzasadnione, o tyle uÂżywanie go przy poÂłowie innych gatunkĂłw mija siĂŞ z celem i tylko niepotrzebnie pogarsza pracĂŞ przynĂŞty. JedynÂą rybÂą bowiem w polskich wodach, ktĂłra jest w stanie przegryŸÌ ÂżyÂłkĂŞ, jest szczupak. Sandacz, wĂŞgorz czy nawet sum mogÂą tylko jÂą przetrzeĂŚ. Innym rodzajem przyponu jest przypon strzaÂłowy, czyli kilkumetrowy odcinek grubszej ÂżyÂłki, ktĂłrego zadaniem jest niedopuszczenie do zerwania ÂżyÂłki podczas wyrzutu ciĂŞÂższej przynĂŞty, kiedy powstajÂą siÂły zdolne przerwaĂŚ cieĂąsze linki.

Poza ww. jest jeszcze ogrom akcesoriĂłw, drobiazgĂłw i innych rzeczy uÂłatwiajÂących bÂądÂź uprzyjemniajÂących wĂŞdkowanie, takich jak szczypce, torby, pudeÂłka, podbieraki, wodery, spodniobuty itp.


SposĂłb poÂłowu

SposĂłb poÂłowu ryb metodÂą spinningowÂą jest w duÂżej mierze zaleÂżny od rodzaju przynĂŞty, typu Âłowiska, gatunku poÂławianych ryb, prĂŞdkoÂści nurtu, g³êbokoÂści Âłowienia itd. UjednolicajÂąc, polega to na naprzemiennym zarzucaniu i przyciÂąganiu przynĂŞty do siebie za pomocÂą koÂłowrotka. Spinningowanie moÂże byĂŚ tylko wtedy efektywne, gdy zarzuca siĂŞ szybko, celnie i pewnie. Podczas pobytu przynĂŞty w wodzie wĂŞdkarz wykonuje ró¿ne wabiÂące ruchy wĂŞdziskiem. Do takich zalicza siĂŞ m.in. pukanie w blank palcem, podrygiwanie szczytĂłwka, nierĂłwnomierne skrĂŞcanie ÂżyÂłki koÂłowrotkiem, zak³ócanie zwijania ÂżyÂłki i wiele innych. Ma to na celu zak³ócenie pracy przynĂŞty, aby jej ruch byÂł mniej rytmiczny i bardziej przypominaÂł chorÂą bÂądÂź osÂłabiona rybkĂŞ. PopularnÂą metodÂą jest takÂże dÂżigowanie. Wymaga to uÂżycia specjalnego rodzaju przynĂŞt – przynĂŞt gumowych bÂądÂź "kogutĂłw" z g³ówka dÂżigowÂą. Polega ona na opuszczaniu przynĂŞty na napiĂŞtej ÂżyÂłce i stukanie niÂą o dno, po czym nastĂŞpuje poderwanie jej w gĂłrĂŞ. Po opuszczeniu na dno moÂże nastÂąpiĂŚ przerwa, nawet kilkuminutowa. Poderwanie moÂże byĂŚ roÂżne – jednym, dÂługim pociÂągniĂŞciem bÂądÂź skokami. OdmianÂą tej metody jest Âłowienie kogutem, gdzie wĂŞdkarz ma na celu jak najsilniejsze uderzenie o dno przynĂŞtÂą. W taki sposĂłb Âłowi siĂŞ np. sandacze i okonie, jest to jednak skuteczne dla wszystkich rodzajĂłw drapieÂżnikĂłw wystĂŞpujÂących w polskich wodach.

Istnieje wiele metod spinningowania, dobrych dla specyficznego rodzaju przynĂŞt, typu Âłowiska, gatunku ryb itd.


ÂŁowiska

£owiskiem nadaj¹cym siê do metody spinningowej jest niemal ka¿da rzeka, jezioro, staw czy torfianka. Jedynym ograniczeniem jest wielkoœÌ rzeki i stopieù zaroœniêcia. Nie dotyczy to oczywiœcie rzek du¿ych, takich jak Wis³a czy Odra, ale ma³ych, pstr¹gowych strumyków. Prawie zawsze s¹ to ³owiska trudne technicznie, z du¿¹ iloœci¹ drzew i krzewów, a tak¿e zwalonych do wody karczy, ga³êzi, pni drzew. Na jeziora, nawet tych o brzegu zaroœniêtym lub z szerokim pasem trzcin, mo¿na wyp³yn¹Ì ³ódk¹, podp³ywaj¹c niemal nad samo ³owisko,co czyni je praktycznie nieograniczonym ³owiskiem dla spinningistów. £owienie z ³odzi daje te¿ mo¿liwoœÌ szybkiego przemieszczania siê i pod¹¿ania z ³awic¹ ryb.

Powy¿szy opis dotyczy wód niezanieczyszczonych, których niestety w Polsce wci¹¿ brakuje. Z tego powodu wiele ciekawych dla wêdkarza miejsc nie mo¿e s³u¿yÌ do po³owu ryb, gdy¿ alb¹ s¹ tam w bardzo z³ej kondycji i zawieraj¹ w sobie du¿¹ iloœÌ metali ciê¿kich albo nie ma ich tam wcale. Jedzenie ryb z takich ³owisk niesie za sob¹ ryzyko powa¿nego uszczerbku na zdrowiu, co mo¿e powodowaÌ w przysz³oœci nieuleczalne, groŸne choroby, w tym centralnego uk³adu nerwowego.