Cs 1.6

WĂŞdkarstwo – rodzaj hobby i sportu, polegajÂący na Âłowieniu ryb na wĂŞdkĂŞ.

Wyró¿nia siĂŞ piĂŞĂŚ rodzajĂłw wĂŞdkarstwa – w kaÂżdym z nich uÂżywa siĂŞ innej, odpowiedniej metody wĂŞdkowania i przystosowanej do wybranej techniki Âłowienia wĂŞdki:

    * wĂŞdkarstwo morskie

    * wĂŞdkarstwo muchowe
    * wĂŞdkarstwo podlodowe
    * wĂŞdkarstwo spinningowe
    * wĂŞdkarstwo spÂławikowo-gruntowe

WĂŞdkarz powinien posÂługiwaĂŚ siĂŞ sprzĂŞtem o okreÂślonych parametrach oraz posiadaĂŚ licencjĂŞ (kartĂŞ wĂŞdkarskÂą).

Wêdkarstwo mog¹ uprawiaÌ osoby w ka¿dym wieku. Od 16 roku ¿ycia mo¿na zapisaÌ siê do Polskiego Zwi¹zku Wêdkarskiego (PZW), który powsta³ w 1950 r. Jest to organizacja nadzoruj¹ca dzia³ania wszystkich kó³ wêdkarskich, istniej¹cych w wiêkszoœci du¿ych i œrednich miejscowoœci.

Metody i techniki wĂŞdkowania

Nale¿y wyraŸnie odró¿niaÌ definicjê metody od techniki wêdkowania. Przez wiele lat, a w³aœciwie do dzisiaj, obydwa te pojêcia s¹ w potocznym jêzyku wêdkarzy mylone i stosowane zamiennie.

Dopiero po 1989 r. wiêksze otwarcie na œwiatow¹ literaturê wêdkarsk¹ (w której profesjonalna nomenklatura tematu by³a ju¿ ukszta³towana) oraz nastanie wolnoœci wydawniczej spowodowa³y ogromne, w stosunku do poprzednich lat, zwiêkszenie nak³adów i tytu³ów wydawnictw wêdkarskich, nie tylko ogólnotematycznych, ale tak¿e wszelkiego rodzaju monografii i pozycji zajmuj¹cych siê wieloma szczegó³owymi aspektami wêdkarstwa. Na tej podstawie ujednolici³y siê pojêcia i definicje dotycz¹ce teorii wêdkowania. Ustali³y siê pewne istotne regu³y w tym zakresie (chocia¿ niektórym autorom, od czasu do czasu, nadal myli siê nazewnictwo).


PojĂŞcie metody wĂŞdkowania

Metod¹ wêdkowania nazywa siê taki sposób ³owienia ryb na wêdkê, który w zakresie sprzêtu i sposobów jego u¿ycia, bardzo znacz¹co odbiega od innych stosowanych w po³owach niekomercyjnych. Istnieje wiêc metoda spinningowa, muchowa oraz sp³awikowo-gruntowa. Wêdkarstwo zimowe, a raczej podlodowe, stanowi poniek¹d minisyntezê wêdkarstwa sp³awikowego i spinningowego, ale ze wzglêdu na warunki wêdkowania, zminiaturyzowany sprzêt oraz stosowane przemiennie przynêty naturalne i sztuczne, a nawet ³¹czenie tych przynêt, predestynuje wêdkarstwo podlodowe do uznania za odrêbn¹ metodê wêdkowania. Ostatnio w³adze wêdkarskie zaakceptowa³y jeszcze jedn¹, na Zachodzie od dawna stosowan¹, metodê trollingow¹, u nas jeszcze ma³o dostêpn¹ i nie rozpowszechnion¹. Równie¿ coraz popularniejsze ostatnio wêdkarstwo morskie, z u¿yciem morskich jednostek p³ywaj¹cych, ³¹cz¹ce metodê spinningow¹, polegaj¹c¹ w zasadzie na trollingu (zwi¹zanego z ruchem jednostki p³ywajacej) z metod¹ gruntow¹ w czasie wy³¹czenia napêdu jednostki na ³owisku, z uwagi na bardzo wysokie wymagania sprzêtowe: nadzwyczaj wytrzyma³e wêdzisko, zbudowane nieraz z najwy¿szej klasy komponentów u¿ywanych w lotnictwie, z mocnymi przelotkami, odpornymi na korozjê i œcieranie; linki o najwy¿szych parametrach wytrzyma³oœciowych; du¿y, odporny na wodê morsk¹ i rdzewienie ko³owrotek z wytrzyma³ymi przek³adniami, z bardzo pojemn¹ szpul¹, mieszcz¹c¹ nawet kilkaset metrów grubej linki; pasa biodrowego z gniazdem na dolnik wêdziska i z zaczepami bezpieczeùstwa zapinanymi do relingu stanowiska w czasie holowania du¿ej ryby - uznawane jest obecnie za odrêbn¹ metodê wêdkowania.

    * Metoda spinningowa polega przede wszystkim na wĂŞdkowaniu bardzo aktywnym - oznacza to, Âże to wĂŞdkarz szuka ryby, prawie zawsze drapieÂżnej, a nie czeka, aÂż ona, wĂŞdrujÂąc za pokarmem, napÂłynie na stanowisko ÂłowiÂącego. Spinningista poszukuje stanowisk ryb przede wszystkim na trasie jej wĂŞdrĂłwek za Âżerem, w miejscach przewidywanych zasadzek na drobnicĂŞ bĂŞdÂącÂą jej pokarmem, wreszcie w miejscach, gdzie znajdujÂą siĂŞ dogodne rybie kryjĂłwki i miejsca odpoczynku nocnego lub zimowego. RĂłwnieÂż sprzĂŞt uÂżywany do Âłowienia ryb metodÂą spinningowÂą ró¿ni siĂŞ znacznie od sprzĂŞtu do Âłowienia innymi metodami. WĂŞdziska w zasadzie sÂą krĂłtsze, ale budowane sÂą (jak i inne) w kilku lub nawet kilkunastu modelach, w zaleÂżnoÂści od tego czy Âłowi siĂŞ z brzegu (wĂŞdziska dÂłuÂższe), czy z Âłodzi (w. krĂłtsze), jaki gatunek ryb siĂŞ Âłowi, czy spodziewa siĂŞ brania okazowych, czy teÂż mniejszych sztuk, od g³êbokoÂści wody, charakteru Âłowiska (np. czyste lub zaroÂśniĂŞte, wzgl. peÂłne zawad) i wreszcie od rodzaju przynĂŞty sztucznej. KoÂłowrotki spinningowe, ktĂłre w zasadzie bezustannie pracujÂą, muszÂą byĂŚ wykonane z bardzo trwaÂłych materia³ów, odpornych na korozjĂŞ, a ich czĂŞÂści tak zaprojektowane, aby siÂły na nie dziaÂłajÂące (a sÂą one powaÂżne, liczone nawet w dziesiÂątkach kg) nie spowodowaÂły szybkiego zniszczenia lub zuÂżycia czĂŞÂści zwÂłaszcza wspó³pracujÂących ze sobÂą. MuszÂą one mieĂŚ wyjÂątkowo dokÂładnie dziaÂłajÂące i Âłatwe do bie¿¹cego regulowania hamulce, kab³¹ki idealnie ukÂładajÂące linkĂŞ oraz dobrze wyprofilowanÂą do wielosettysiĂŞcznych rzutĂłw trwa³¹ szpulĂŞ, nie mĂłwiÂąc juÂż o ÂłoÂżyskach i przekÂładniach. Linki do spinningu teÂż posiadajÂą specjalne cechy uÂłatwiajÂące Âłowienie, wÂłaÂśnie tÂą metodÂą. MuszÂą to byĂŚ wysokiej klasy ÂżyÂłki syntetyczne lub plecionki.

    * Podobnie jest z metodÂą muchowÂą. Po³ów ryb na muchĂŞ wymaga rĂłwnieÂż specjalistycznego sprzĂŞtu: odrĂŞbnie budowanych wĂŞdzisk, o innych parametrach, np. innym rozÂłoÂżeniu wytrzymaÂłoÂści blanku, ugiĂŞcia i akcji; caÂłkiem innych koÂłowrotkĂłw i caÂłkiem innej konstrukcji linki, peÂłniÂącej dodatkowo rolĂŞ obci¹¿enia, ktĂłre przy metodzie spinningowej speÂłnia przynĂŞta, znacznie ciĂŞÂższa od delikatnej, leciutkiej imitacji muchy, ktĂłrej, zresztÂą zgodnie z przepisami, nie wolno dodatkowo obci¹¿aĂŚ. W metodzie muchowej stosuje siĂŞ o wiele wiĂŞcej zró¿nicowanych przynĂŞt. Podstawowych rodzajĂłw imitacji much i owadĂłw jest kilkanaÂście , ale wzorĂłw uÂżywanych przez wĂŞdkarzy nawet kilka tysiĂŞcy, ró¿niÂących siĂŞ zauwaÂżalnie.

    * Metoda spÂławikowo-gruntowa ró¿ni siĂŞ od spinningu wÂłaÂściwie wszystkim - posiadaniem sygnalizatora braĂą, jakim moÂże byĂŚ spÂławik, dzwonek, swingtip itp. oraz w zaleÂżnoÂści od techniki wĂŞdkowania – dÂługoÂściÂą i innymi parametrami wĂŞdzisk. WĂŞdki ró¿niÂą siĂŞ od wczeÂśniej opisanych metod akcjÂą, dÂługoÂściÂą, ciĂŞÂżarem rzutowym, technikÂą wykonania. PrzynĂŞty sÂą diametralnie ró¿ne, bowiem przy metodzie spÂławikowo-gruntowej sÂą pochodzenia naturalnego, czĂŞsto Âżywe. Ale zasadnicza odmiennoœÌ tej metody, wyraÂźnie odró¿niajÂąca jÂą od pozostaÂłych (z wyjÂątkiem metody podlodowej) polega na statycznej pozycji wĂŞdkarza, ktĂłry obrawszy sobie miejsce wĂŞdkowania, popularnie zwane miejscĂłwkÂą, czĂŞsto wczeÂśniej zanĂŞconÂą, pozostaje na niej nawet parĂŞ lub parĂŞnaÂście godzin w zaleÂżnoÂści od czĂŞstotliwoÂści braĂą ryby. Ró¿nica zaÂś miĂŞdzy zestawem spÂławikowym, a gruntowym polega na tym, Âże przy poÂłowach na spÂławik przynĂŞta moÂże byĂŚ podana rĂłwnieÂż na powierzchni i na kaÂżdej g³êbokoÂści wody lub na dnie, a spÂławik speÂłnia dwie funkcje: jako sygnalizator braĂą oraz wykorzystujÂąc wypornoœÌ spÂławika jako sposĂłb na ustawienie g³êbokoÂści poÂłoÂżenia przynĂŞty. Przy poÂłowach na grunt przynĂŞta zawsze leÂży na dnie, zaÂś najpopularniejszym sygnalizatorem braĂą jest zawieszony na szczytĂłwce dzwoneczek lub na ÂżyÂłce miĂŞdzy przelotkami jakiÂś kilku gramowy, najlepiej obÂły przedmiot. OdmiennÂą sygnalizacjĂŞ braĂą stosuje siĂŞ w tzw. feederach. Jest nim elastyczna szczytĂłwka, ktĂłra podczas brania odchyla sie lub przygina. OczywiÂście wymaga to staÂłego napiĂŞcia ÂżyÂłki. IstniejÂą teÂż specjalne sygnalizatory elektroniczne, dajÂące znaĂŚ o braniu, dÂźwiĂŞkiem i (lub) ÂświatÂłem.

    * MetodÂą Âłowienia ryb, niejako wymuszonÂą przez niskie temperatury i zamarzanie akwenĂłw jest wĂŞdkarstwo podlodowe. Wymaga ono sprzĂŞtu do wykonywania przerĂŞbli w lodzie (pierzchnia lub Âświder), zminiaturyzowanych wĂŞdek, maÂłych koÂłowrotkĂłw lub zwijadeÂłek oraz caÂłej gamy specjalnych, sztucznych przynĂŞt zwanych ogĂłlnie mormyszkami, ktĂłre sÂą odmianÂą bÂłystek wahadÂłowych i pilkerĂłw. NiezaleÂżnie od przynĂŞt sztucznych, do Âłowienia podlodowego uÂżywa siĂŞ rĂłwnieÂż przynĂŞt naturalnych, przede wszystkim pochodzenia zwierzĂŞcego. CzĂŞsto zamiast zamarzajÂącego w wodzie spÂławika, jako sygnalizatora braĂą uÂżywa siĂŞ tzw. "kiwaka" tj. specjalnej sprĂŞÂżynki (szczecinki z karku dzika, stalowego drucika itp.) umocowanej na szczytĂłwce wĂŞdziska, ktĂłry wyraÂźniej niÂż spÂławik sygnalizuje nawet najdelikatniejsze branie ryby.

    * I na koniec metoda trollingowa, ktĂłra jest wÂłaÂściwie spinningiem, ale zamiast przeciÂągania wabiÂącej przynĂŞty w pobliÂżu przewidywanych stanowisk ryb za pomocÂą rĂŞcznego nawijania, szybciej lub wolniej, linki na koÂłowrotek, rolĂŞ "nawijacza" peÂłni przystosowane do tego urzÂądzenie pÂływajÂące (tratwa, ponton, kajak, ³ódka itp.) napĂŞdzane si³¹ miĂŞÂśni ludzkich (wiosÂła) lub jakiegokolwiek, raczej maÂłego silnika. Po prostu wypuszcza siĂŞ za burtĂŞ odpowiednio dÂługi odcinek linki z przynĂŞtÂą i ciÂągnie siĂŞ z odpowiedniÂą lub zmiennÂą szybkoÂściÂą za Âśrodkiem pÂływajÂącym.

PojĂŞcie techniki wĂŞdkowania [edytuj]

Technika wĂŞdkowania to sposĂłb posÂługiwania siĂŞ wybranym zestawem wĂŞdkowym w trakcie Âłowienia ryb, obojĂŞtnie, jakÂą metodÂą odbywa siĂŞ Âłowienie. Technika wĂŞdkowania zaleÂżna jest od bardzo wielu czynnikĂłw wystĂŞpujÂących podczas Âłowienia ryb. PoniÂżej omĂłwione sÂą tylko te najbardziej charakterystyczne dla kaÂżdej z metod.

    * Spinning. Technika Âłowienia wĂŞdkÂą spinningowÂą zaleÂżna jest przede wszystkim od rodzaju ryb, jakie zamierzamy ÂłowiĂŚ (szczupaki, sandacze, bolenie, sumy, Âłososiowate, czasem okazyjnie inne), nastĂŞpnie od charakterystyki Âłowiska, gdzie zamierzamy ÂłowiĂŚ (rzeka, jezioro, morze, zadrzewienie brzegĂłw, roÂślinnoœÌ i inne zawady na dnie), oraz od rodzaju przynĂŞt sztucznych. Od powyÂższych warunkĂłw zaleÂży technika wyrzutu przynĂŞty: np. znad gÂłowy, na Âłowiskach otwartych, wyrzutu bocznego spod rĂŞki (spod siebie) na zalesionym brzegu lub na wÂąskiej rzece. MoÂżna teÂż przyj¹Ì inne kombinacje tych dwĂłch podstawowych sposobĂłw wyrzutu, jak np. wyrzut z jednej lub obu rÂąk.

    * NastĂŞpnym rodzajem jest technika prowadzenia przynĂŞty za pomocÂą koÂłowrotka, najczĂŞÂściej o szpuli staÂłej, do ktĂłrej przywiÂązana jest maksymalnie dÂługa linka z przynĂŞtÂą. (KoÂłowrotka o jednoosiowej, bezprzekÂładniowej szpuli ruchomej uÂżywajÂą do spinningu czasem tylko wĂŞdkarze z najbardziej zapadÂłych rejonĂłw ró¿nych krajĂłw np. w Rosji, najczĂŞÂściej starsi i o skromnych zasobach finansowych). WymieniĂŞ wiĂŞc tylko nazwy tego rodzaju techniki prowadzenia przynĂŞty: powierzchniowe, wpó³ wody, denne, skokami, z opadu, pod prÂąd i z prÂądem rzeki oraz wszystkie tego warianty, uzaleÂżnione od rodzaju i ciĂŞÂżaru przynĂŞty oraz charakterystyki Âłowiska.. To w bardzo wielkim skrĂłcie o technice Âłowienia metodÂą spinningowÂą.

    * Mucha. Przy tej metodzie wĂŞdkowania, techniki Âłowienia sÂą z pozoru podobne do powyÂższych, ale bardziej precyzyjne, powiem, wyrafinowane. JuÂż sama technika wyrzutu, stawia wĂŞdkarzowi o wiele wiĂŞksze wymagania w nauce i praktyce, z uwagi na wielkÂą rolĂŞ sznura muchowego, ktĂłrego sÂą trzy rodzaje, o ró¿nym ksztaÂłcie i wadze, majÂące wpÂływ na wyrzut i prowadzenie przynĂŞty, a takÂże innÂą nieco rolĂŞ koÂłowrotka muchowego, generalnie ró¿niÂącego siĂŞ konstrukcjÂą od innych. Podstawowa technika wyrzutu zwanego "znad gÂłowy" polega (w zaleÂżnoÂści od odlegÂłoÂści celu wyrzutu) na rozwiniĂŞciu linki w powietrzu nad gÂłowÂą do potrzebnej dÂługoÂści, kilkoma jednostajnymi wymachami wĂŞdziska, i poÂłoÂżeniu jej z muchÂą na koĂącu przyponu, jak najciszej w miejsce spodziewanego stanowiska ryby.

Trudnym wariantem tego rzutu jest rzut spod kija, którego g³ówna zasada polega na tym, ¿e linka nie leci nad g³ow¹ i nad kijem, jak przy rzucie podstawowym, lecz pod kijem, do ty³u, tam siê rozprostowuje i znów pod kijem przelatuje do przodu, przez ca³y czas nie dotykaj¹c wody. W zadrzewionym ³owisku stosuje siê technikê wyrzutu bocznego czyli w p³aszczyŸnie przesuniêtej o 90° w stosunku do rzutu znad g³owy, a wiêc równolegle do p³aszczyzny lustra wody.

    * Jest jeszcze jedna technika wyrzutu: rzut skandynawski, bĂŞdÂący modyfikacjÂą rzutu znad gÂłowy, ale nieco trudniejszy, gdyÂż wydÂłuÂżanie linki przy wymachach odbywa siĂŞ przy uÂżyciu rĂłwnieÂż lewej rĂŞki, ktĂłrÂą ÂściÂąga siĂŞ linkĂŞ z koÂłowrotka, dla zmniejszenia jej oporu. Rzut taki stosuje siĂŞ chcÂąc osiÂągn¹Ì dalsze odlegÂłoÂści. Najtrudniejszym chyba wyrzutem jest rzut rolowany. "Stosowany jest wtedy, gdy tuÂż za nami mamy jak¹œ przeszkodĂŞ: wysokie ogrodzenie lub zwartÂą ÂścianĂŞ drzew. Rzut polega na szybkim podciÂągniĂŞciu do siebie linki po wodzie, nie podrywajÂąc jej caÂłej w powietrze. Koniec linki Âślizga siĂŞ po wodzie. Linka leci pod szczytĂłwkÂą wĂŞdki, tworzÂąc za niÂą niewielkÂą pĂŞtlĂŞ. Nie pozwalamy jej przelecieĂŚ caÂłej, zatrzymujÂąc gwaÂłtownie ruch wĂŞdki i wypychamy jÂą pó³kolistym ruchem do przodu. PowstaÂła z tyÂłu pĂŞtla przetacza siĂŞ, tworzÂąc koÂło toczÂące siĂŞ wzdÂłuÂż linki" [1]. Na duÂżych rzekach, przewaÂżnie w innych krajach stosowany teÂż jest rzut Âłososiowy, polegajÂący na poderwaniu bardzo dÂługiej linki dwurĂŞcznym wĂŞdziskiem na dwa tempa, przerzucenie jej caÂłej do tyÂłu i po peÂłnym rozwiniĂŞciu rzucenie nad gÂłowÂą do przodu.

Technika prowadzenia linki jest te¿ odmienna. Linkê z przyponem, na którego koùcu uwi¹zana jest przynêta zaliczona do przynêt "muchowych" i boczny trok z dodatkow¹ much¹ œci¹ga siê bowiem najczêœciej rêk¹, czasem nawija na ko³owrotek, gdy linkê wyrzucono na dalsz¹ odleg³oœÌ. Ko³owrotek w metodzie muchowej s³u¿y w zasadzie do magazynowania linki i holowania zapiêtej ju¿ wiêkszej ryby. Przy bli¿szych odleg³oœciach wyrzutu, ko³owrotka u¿ywa siê rzadko. Czêsto zdarza siê potrzeba poprawienia celnoœci rzutu lub u³o¿enia linki na wodzie. Poprawkê wykonujemy poderwaniem czêœci linki z wody i nadrzucenie jej szczytówk¹ w po¿¹dane miejsce. Manewr ten mo¿emy uczyniÌ parê razy do skutku.

    * Techniki Âłowienia metodÂą spÂławikowo-gruntowÂą sÂą najbardziej zró¿nicowane, gdyÂż pomysÂłowoœÌ wĂŞdkarzy w tym zakresie przekracza wszelkie, kolejne granice. Pozornie drobne zmiany w konstrukcji sprzĂŞtu i w montaÂżu zestawĂłw, sprzĂŞtu pomocniczego oraz w przygotowaniu i sposobie podania przynĂŞt, majÂą ogromny wpÂływ na rozwiniĂŞcie technik Âłowienia. Ma to swoje odbicie takÂże w literaturze wĂŞdkarskiej, coraz bardziej specjalistycznej, monograficznej. CaÂłe ksi¹¿ki poÂświĂŞcone Âłowieniu tylko jednego gatunku ryby, jednemu rodzajowi Âłowiska, jednej technice (sposobowi) wĂŞdkowania, jak i wymyÂślnym trikom i drobnym wynalazkom sprzĂŞtowym, usprawniajÂących poÂłowy. KaÂżdy z tych elementĂłw zmienia, rozwija, i poszerza wachlarz technik wĂŞdkowania.

Technika wĂŞdkowania w wodach stojÂących


ÂŁowienie odlegÂłoÂściowe (zwane teÂż popularnie "metodÂą angielskÂą", a wÂłaÂściwie technikÂą angielskÂą). TakÂą technikĂŞ stosuje siĂŞ na odlegÂłoÂści wiĂŞkszej niÂż dwie dÂługoÂści wĂŞdziska z zestawem. Polega ona na zastosowaniu specjalistycznych wĂŞdzisk o cienkim blanku, dÂługoÂści najczĂŞÂściej pomiĂŞdzy 3,9-4,5 m, o ugiĂŞciu parabolicznym, wadze rzadko przekraczajÂącej 250 g i duÂżej (14-17 szt.) iloÂści przelotek. Stosowane sÂą cienkie ÂżyÂłki 0,08-0,16 mm i spÂławiki typu waggler. ÂŁowienie odlegÂłoÂściowe czasami nazywane jest Âłowieniem matchowym, a wĂŞdzisko matchĂłwkÂą.

    * ÂŁowienie ze spÂławikiem staÂłym jest najpopularniejszÂą technikÂą Âłowienia, stosowanÂą zwÂłaszcza przez dzieci i poczÂątkujÂących wĂŞdkarzy. UÂżywa siĂŞ jej na Âłowiskach o znanym sobie uksztaÂłtowaniu dna i g³êbokoÂści raczej nie przekraczajÂącej dÂługoÂści wĂŞdziska. SpÂławik jest przymocowany do ÂżyÂłki dwupunktowo i ustawia siĂŞ go na ÂżyÂłce na dowolnÂą, ale sta³¹ g³êbokoœÌ, w granicach dÂługoÂści wĂŞdziska.

    * ÂŁowienie ze spÂławikiem przelotowym. Na Âłowiskach g³êbokich lub o nie znanej lub bardzo zró¿nicowanej g³êbokoÂści (nie zgruntowanych) uÂżywa siĂŞ spÂławika przelotowego, zamocowanego na ÂżyÂłce za pomocÂą krĂŞtlika. G³êbokoœÌ zanurzenia przynĂŞty reguluje siĂŞ stoperkiem nawleczonym lub zawiÂązanym na ÂżyÂłce g³ównej w dowolnym miejscu, ograniczonym tylko g³êbokoÂściÂą Âłowiska. Tej techniki moÂżna uÂżywaĂŚ ÂłowiÂąc w dalszej odlegÂłoÂści od brzegu krĂłtszym wĂŞdziskiem (2,7-3,5 m) i na grunt bez spÂławika, ktĂłry zastÂąpiony jest jakimkolwiek innym sygnalizatorem.

    * ÂŁowienie na Âżywca lub na martwÂą rybkĂŞ. Obecnie, ze wzglĂŞdu na propagowanie etycznych aspektĂłw wĂŞdkarstwa, Âłowienie na Âżywca, chociaÂż nie jest prawnie zakazane, jest stosowane rzadko i z niejakim mniejszym lub wiĂŞkszym wstydem i raczej w ukryciu, ze wzglĂŞdu na opiniĂŞ ogó³u spoÂłeczeĂąstwa. ÂŁowi siĂŞ wiĂŞc raczej na martwÂą rybkĂŞ lub filety rybne. Zestawy do Âłowienia na Âżywca posiadajÂą na tyle wyporny spÂławik, aby Âżywiec nie mĂłgÂł przekroczyĂŚ pewnej g³êbokoÂści wody i ukryĂŚ siĂŞ w podwodnej roÂślinnoÂści. JeÂśli nie chcemy, aby Âżywiec zawlĂłkÂł spÂławik w trzciny lub inne roÂśliny powierzchniowe lub wynurzone, stosuje siĂŞ technikĂŞ "paternoster", tj. na koĂącu ÂżyÂłki g³ównej zawiesza siĂŞ ciĂŞÂżkie (w zaleÂżnoÂści od wielkoÂści Âżywca) obci¹¿enie, natomiast sam Âżywiec pÂływa na bocznym przyponie, umocowanym do ÂżyÂłki g³ównej za pomocÂą trĂłjkÂącika ze stalowego drutu, ktĂłrego boczne ramiĂŞ jest dÂłuÂższe od dÂługoÂści miĂŞkkiego przyponu, po to, aby Âżywiec nie splÂątaÂł przyponu z ÂżyÂłkÂą g³ównÂą. (Ale i tak jakoÂś zawsze siĂŞ po jakimÂś czasie splÂącze). Przy stosowaniu martwej rybki lub filetu systemiku "paternoster" raczej siĂŞ nie uÂżywa, chyba Âże Âłowimy czasem w wodzie o szybkim uciÂągu.

    * ÂŁowienie feederem polega na uÂżyciu ciĂŞÂżkiego wĂŞdziska z drgajÂącÂą szczytĂłwkÂą, przystosowanego do Âłowienia z koszyczkiem zanĂŞtowym zawieszonym na koĂącu ÂżyÂłki g³ównej, natomiast haczyk z przynĂŞtÂą umocowany jest na bocznym troku.

    * ÂŁowienie z drgajÂącÂą szczytĂłwkÂą (winkelpicker, swingtip, quivertip). Podstawowa cecha wyró¿niajÂąca tĂŞ technikĂŞ od innych, to brak spÂławika, ktĂłry zastÂąpiony jest sygnalizatorem w postaci kawaÂłka (30-50 cm) cienkiej (czuÂłej) i wymienialnej szczytĂłwki z dwiema przelotkami, przymocowanej do wÂłaÂściwej szczytĂłwki wĂŞdziska za pomocÂą przegubowego ³¹cznika lub miĂŞkkiej gumowej rurki. ÂŻyÂłka przechodzi przez wszystkie przelotki, ale pod ciĂŞÂżarem zwisajÂącego sygnalizatora jest zgiĂŞta pod kÂątem prostym w stosunku do osi wĂŞdziska. KaÂżde branie ryby powoduje odchylenie sygnalizatora od pionu i jego ruch. Techniki tej uÂżywa siĂŞ, gdy sygnalizacja braĂą przez spÂławik jest niezauwaÂżalna np. z powodu duÂżej fali, braku widocznoÂści (zmrok, mgÂła itp.). Sygnalizatory te sÂą bardzo czuÂłe.

    * ÂŁowienie technikÂą wÂłosowÂą na kulki proteinowe. Tej techniki uÂżywa siĂŞ do Âłowienia ryb spokojnego Âżeru, najczĂŞÂściej karpi, ktĂłre sÂą bardzo podejrzliwe i ostroÂżne, zwÂłaszcza w wodach o duÂżej presji wĂŞdkarskiej, gdzie wiele ryb byÂło juÂż skÂłutych. Do goÂłego haczyka g³ównego o rozmiarze odpowiednim do danego gatunku ryby dowiÂązuje siĂŞ na cienkiej (0,6-0,8 mm), 2-3 cm dÂługoÂści ÂżyÂłce malutki haczyk, ukryty w odpowiednio duÂżej przynĂŞcie, ktĂłrÂą jest specjalnie spreparowana i wysuszona (aby szybko nie rozmokÂła) kulka proteinowa. Ryba nie widzÂąc zagroÂżenia w postaci grubszej ÂżyÂłki lub wystajÂącego z przynĂŞty haka, Âżeruje mniej ostroÂżnie i wciÂąga do pyszczka przynĂŞtĂŞ, a wraz z niÂą i duÂży hak uwiÂązany do ÂżyÂłki g³ównej.

Technika wĂŞdkowania w rzekach i strumieniach o szybkim przepÂływie wody

    * ÂŁowienie na przepÂływankĂŞ z wysnuwaniem ÂżyÂłki; z przytrzymywaniem; z dna. W rzekach o duÂżym uciÂągu wody i zaroÂśniĂŞtych, trudnodostĂŞpnych brzegach stosuje siĂŞ tzw. przepÂływankĂŞ, przy czym istnieje kilka sposobĂłw prowadzenia ÂżyÂłki z przynĂŞtÂą. ZarzucajÂąc zestaw (skrĂłcony) pod prÂąd, w gĂłrĂŞ od wybranego stanowiska, prowadzi siĂŞ go dÂługim i sztywnym wĂŞdziskiem, moÂżliwie z dala od zawad brzegowych i aby siĂŞgn¹Ì dalej w dó³ rzeki, czasem pod pochylone nisko drzewa, siĂŞgajÂące ga³êziami lustra wody, wysnuwa siĂŞ rĂŞcznie ÂżyÂłkĂŞ na odlegÂłoœÌ pozwalajÂącÂą na skuteczne zaciĂŞcie i hol ryby. Jest to przepÂływanka z wysnuwaniem ÂżyÂłki. NiektĂłrzy prowadzÂąc ÂżyÂłkĂŞ lekko, co chwilĂŞ jÂą przytrzymujÂą, aby spowodowaĂŚ rĂłwnieÂż pionowy ruch przynĂŞty i jej smuÂżenie, gdy podejdzie do powierzchni. I to jest drugi sposĂłb – z przytrzymywaniem. JeÂśli ciĂŞÂższÂą przynĂŞtĂŞ, lub obci¹¿onÂą dodatkowo prowadzi siĂŞ po dnie (bez wiĂŞkszych zaczepĂłw) lub tuÂż nad dnem, tĂŞ technikĂŞ nazywa siĂŞ przepÂływankÂą z dna.

    * ÂŁowienie bolonkÂą, stosuje siĂŞ przede wszystkim na rzekach o Âśrednim i szybkim uciÂągu na Âłowisku o duÂżej g³êbokoÂści; wĂŞdka ze spÂławikiem, najczĂŞÂściej teleskopowa, o dÂługoÂści 5-8 m, z przelotkami, o sztywnej akcji szczytowej, oburĂŞczna. SpÂławik typu waggler, ale bardziej smukÂły, umocowany dwupunktowo i bez antenki.

    * ÂŁowienie na przystawkĂŞ ze spÂławikiem. TĂŞ technikĂŞ stosuje siĂŞ wtedy, gdy dostĂŞp do wody jest bardzo utrudniony (strome burty, zadrzewione i zakrzaczone brzegi) i Âłowienie dÂługÂą wĂŞdkÂą jest niemoÂżliwe. Technika ta polega na operowaniu krĂłtkÂą wĂŞdkÂą z koÂłowrotkiem o szpuli staÂłej i zestawem spÂławikowym, w ktĂłrym obci¹¿enie nie pozwala na znoszenie zestawu pod brzeg, a przynĂŞta le¿¹ca na dnie lub poruszana prÂądem wody uwiÂązana jest na dÂługim (50-100 cm) przyponie. SpÂławik, utrzymywany w jednym, mniej wiĂŞcej miejscu, przez obci¹¿enie i szczytĂłwkĂŞ, tylko sygnalizuje branie ryby.

    * ÂŁowienie powierzchniowe ze spÂławikiem, Âłowienie dotykowe. Technika ta polega na stosowaniu przynĂŞty utrzymujÂącej siĂŞ na powierzchni wody na zestawie ze spÂławikiem i bez obci¹¿eĂą. Ale spÂławik nie sÂłuÂży do sygnalizowania braĂą (te widoczne sÂą goÂłym okiem), tylko jako pÂływajÂące obci¹¿enie zestawu, majÂące uÂłatwiĂŚ jego zarzucenie. Na tak podanÂą przynĂŞtĂŞ biorÂą najczĂŞÂściej klenie, zbierajÂące pokarm z powierzchni wody. JeÂśli dostĂŞp do wody nie jest bardzo utrudniony i moÂżna posÂługiwaĂŚ siĂŞ dÂłuÂższÂą wĂŞdkÂą, nie uÂżywamy spÂławika, tylko podajemy przynĂŞtĂŞ (najczĂŞÂściej konika polnego lub innego owada) zawieszonÂą na ÂżyÂłce bez Âżadnych innych obci¹¿eĂą, na dotyk, tj. dotykajÂąc przynĂŞtÂą lustra wody, imitujÂąc w ten sposĂłb prĂłbĂŞ odlotu owada, co bardzo prowokuje ryby nawet do wyskoku z wody za "uciekajÂącym" pokarmem.

    * ÂŁowienie tzw. tyczkÂą. (wyczynowÂą, karpiowÂą, uniwersalnÂą). Zasady tej techniki opisane sÂą w akapicie o technice Âłowienia na zawodach wĂŞdkarskich (tyczka wyczynowa, b. dÂługa). Tyczka karpiowa bywa nieco krĂłtsza i mocniejsza, z mocniejszym zestawem, zwÂłaszcza przyponem i ÂżyÂłkÂą. Tyczka uniwersalna jest wĂŞdziskiem i zestawem poÂśrednim, uÂżywanym do Âłowienia wiĂŞkszych egzemplarzy rĂłwnieÂż innych gatunkĂłw ryb.

    * ÂŁowienie z kulÂą wodnÂą. Na pÂłytkich, przezroczystych i czĂŞsto bystrych wodach, zamiast spÂławika, pÂłoszÂącego w jakimÂś stopniu ryby, uÂżywa siĂŞ czĂŞÂściowo napeÂłnionÂą wodÂą (ale pÂływajÂącÂą) kulĂŞ z przezroczystego tworzywa, ktĂłrej nie widzÂą i nie obawiajÂą siĂŞ ryby.

    * ÂŁowienie z paÂłeczkÂą tyrolskÂą. W celu g³êbokiego prowadzenia lekkiej przynĂŞty w wodzie o szybkim uciÂągu do ÂżyÂłki g³ównej dowiÂązuje siĂŞ boczny trok z rurkÂą z tworzywa sztucznego, obci¹¿onÂą w wolnym koĂącu oÂłowiem. TakÂą paÂłeczkĂŞ ciÂągnie prÂąd wody po dnie, a lekka przynĂŞta spÂływa trochĂŞ wyÂżej wabiÂąc ryby tam ÂżerujÂące. Technika ta jest zabroniona przy Âłowieniu na muchĂŞ, ktĂłrej nie wolno dodatkowo obci¹¿aĂŚ.

    * Technika wĂŞdkowania na gruntowych zawodach wĂŞdkarskich. O ile w Âłowieniu indywidualnym uÂżywa siĂŞ stosunkowo niezbyt wiele zanĂŞty i tylko przy metodzie spÂławikowo-gruntowej, to na zawodach rozgrywanych tÂą metodÂą podstawÂą sukcesu jest iloœÌ uÂżytej czasem dziesiÂątkĂłw kilogramĂłw zanĂŞty. ZanĂŞty uÂżywa siĂŞ przede wszystkim do ÂściÂągniĂŞcia i utrzymania w swoim sektorze, jak najwiĂŞkszej iloÂści ryb. PoniewaÂż podczas zawodĂłw nad brzegiem panuje doœÌ znaczny ruch (sĂŞdziowie, obserwatorzy, goÂście i gapie) i ryby trzymajÂą siĂŞ raczej dalej od brzegu, do Âłowienia uÂżywa siĂŞ wĂŞdzisk o znacznej dÂługoÂści, dochodzÂących nawet do kilkunastu metrĂłw, o specjalnej konstrukcji blanku, na tyle lekkiego, aby zawodnik mĂłgÂł bez wiĂŞkszych trudnoÂści nim manewrowaĂŚ i na tyle wytrzymaÂłego, aby nie ulegÂł zÂłamaniu przy holowaniu wiĂŞkszej ryby. WĂŞdzisk tych, (ktĂłrych cena moÂże dochodziĂŚ i do 25 tys. zÂł), kolokwialnie zwanych tyczkami uÂżywa siĂŞ na ogó³ bez koÂłowrotka, ale z gumowym amortyzatorem. CzĂŞÂści wĂŞdziska sÂą nasadowe, ktĂłre rozmontowuje siĂŞ i odkÂłada na stojak w czasie holu zaciĂŞtej ryby, a montuje przy ponownym zarzucaniu zestawu, w ktĂłrym uÂżywa siĂŞ raczej haczyka bezzadziorowego.